• HomeStrzelectwo terenowe.

Strzelectwo terenowe.

tekst: Wikipedia.

Field target (z ang. strzelectwo terenowe) to ogólna nazwa dla kilku konkurencji strzeleckich z karabinków pneumatycznych (wiatrówek) oraz nazwa konkretnej konkurencji strzeleckiej, od której wszystko się zaczęło.

Strzelanie to wywodzi się z Wysp Brytyjskich, gdzie na początku lat 80. opracowano pierwsze zasady tej konkurencji. Zasady główne wywodzą się z dopuszczalnego prawnie w Wielkiej Brytanii polowania na małe zwierzęta przy użyciu wiatrówek. Jak wszędzie w konkurencjach strzeleckich wywodzących się z praktycznych zastosowań, tak i tu znalazła się grupa chętnych do takiego strzelania, ale w formie bezkrwawej. W konkurencjach "field target" celem są metalowe tarcze, kształtem przypominające małe zwierzęta.

Zawody przeprowadza się w terenie, na którym zwykle wyznacza się 20-25 stanowisk, po dwa cele na każdym. Spotyka się zawody organizowane w odpowiednio dużych halach.

Do konkurencji dopuszcza się użycie wyłącznie karabinków pneumatycznych. Rozwiązania legislacyjne oraz uwarunkowania lokalne różnych krajów powodują, że strzelcy dzieleni są na kilka kategorii, zależnych od energii wystrzeliwanego śrutu oraz od rodzaju wiatrówki. Wiatrówki są wyposażane w celowniki optyczne służące również do pomiaru odległości zawodnika od celu. Jednocześnie nie dopuszcza się używania innych urządzeń pomocnych w określeniu dystansu.

Rozróżnia się kilka odmian konkurencji strzelań terenowych, wynikających z różnych zapisów regulaminowych. Nazwy konkurencji posiadają brzmienie angielskojęzyczne, które zostało przyjęte na arenie międzynarodowej jako obowiązujące:

Poniżej krótki opis poszczególnych konkurencji, z ogólnym przedstawieniem różnic między nimi. Wprawdzie wszystkie te konkurencje w jakiś sposób nawiązują do polowania, ale kwestie równej rywalizacji sportowej wymusiły wprowadzenie rozwiązań, których trudno szukać w zastosowaniach praktycznych.

Field target

Konkurencja, której zasady zostały najwcześniej określone. Polega na strzelaniu z karabinka pneumatycznego co celów, w których strefa trafienia (KZ) ma wielkość 15, 25 lub 40 mm. Cele są umieszczone na dystansie od 8 do 50 metrów. Zawodnik musi zająć pozycję strzelecką w wyznaczonym miejscu. Na większości stanowisk obowiązuje pozycja dowolna, która najczęściej jest pozycją siedzącą, z karabinkiem wspartym na kolanie.

Hunting field target

Konkurencja, której zasady opracowano trochę później niż FT. Głównym zamysłem tej konkurencji jest wprowadzenie zasad bardziej zbliżonych do tych, które spotyka się podczas polowań. Dlatego jedną z głównych różnic jest to, że zawodnik może przyjąć na stanowisku dowolną pozycję strzelecką, z wyjątkiem pozycji „siedzącej” (dowolna FT) i może skorzystać z wszelkich udogodnień terenowych jakie znajdą się w zasięgu stanowiska:

Tak jak w FT, zawodnik nie może używać urządzeń do określenia odległości. Dodatkowo też nie może używać do tego celu celownika optycznego. Zmiana jakichkolwiek jego nastaw grozi dyskwalifikacją. Dlatego w HFT stosuje się celowniki o stosunkowo niskiej krotności powiększenia – zwykle 6-10 razy. Celami, podobnie jak w FT są figurki ze strefami trafień 25 lub 40 mm, z tym, że dopuszcza się też cele ze strefą 15 mm. Ponieważ trafienie celu przy takim ograniczeniu możliwości technicznych sprzętu jest dużo trudniejsze, to cele ustawia się na skróconym dystansie od 8 do 41 metrów (45 jardów). Ponadto obowiązuje inny system punktowania. Za trafienie celu skutkujące jego przewróceniem zawodnik otrzymuje 3 punkty, za trafienie w sylwetkę, ale bez przewrócenia – 1 punkt, pudło to 0 punktów. Podobnie jak w FT, zawodnik może oddać tylko jeden strzał do celu. W HFT standardowo nie obowiązują ograniczenia czasowe, ale w określonych przypadkach organizator może je wprowadzić – wtedy zawodnik może mieć np. 1 minutę na cel.

Sporting field target

W Polsce często można spotkać też określenie “siedzące HFT” - jest to najmłodsza z odmian strzelań terenowych. Zasady tej konkurencji wypełniają lukę pomiędzy FT i HFT i stanowią pewną kompilację przepisów obu konkurencji. Zawodnik zobowiązany jest do zajmowania pozycji strzeleckich wg zasad FT:

Nie może używać żadnych urządzeń do określenia odległości (w tym lunety celowniczej). Odległość do celu zawodnik musi określić gołym okiem (jak w HFT), ale przed oddaniem pierwszego strzału na stanowisku może dokonać korekty ustawień celownika. Obowiązuje limit czasu jak w FT oraz punktacja wg zasad FT. Także wielkość i rozmieszczenie celów są jak w FT. Takie ujęcie reguł powoduje, że rywalizacja nie wymaga posiadania specjalizowanego sprzętu (szczególnie celownika).

Night hunting field target

Nocne HFT - jest to odmiana HFT, z tym że rozgrywana po zapadnięciu ciemności. Zawodnik może posługiwać się sztucznym oświetleniem. Nie jest ważne czy jest to oświetlenie specjalnie do tego przeznaczone, zwykłe latarki czy urządzenia zbudowane samodzielnie. Warunkiem koniecznym jest jedynie to, by całość urządzenia była związana z karabinkiem lub ze strzelcem, zarówno podczas strzelania, oczekiwania na swoją kolej, jak i przechodzenia na następne stanowisko. Poza tym obowiązują wszystkie zasady jak dla HFT.